Meedoen aan tender van 38,4 miljoen

Door Anja van der Aa

Tegelijkertijd met de ingang van de decentralisaties werd ik plotsklaps full time mantelzorger voor de periode van een jaar. Over mijn full time én jarenlange part time mantelzorgervaringen kan ik een vuistdik zwartboek schrijven. Ik besloot anders en werd een actieve bewoner in mijn eigen wijk. Keurig zoals dat tegenwoordig in het kader van goed burgerschap, doe-democratie of participatiesamenleving, dé maatschappelijke norm want woorden van onze premier én koning, wordt verwacht. Hieronder staat deel 2 van mijn lotgevallen als actieve bewoner.

Na de omarming van het wijkinformatiepunt door de gemeente(raad), ofwel nu ook formeel geaccepteerd in de stad, werden we door organisaties uit de wijk belaagd met vragen. Een wereld van verschil in de zin van bejegening. Zij waren onder de indruk van ons succes én de politieke steun. Of we ook even een huiswerkgeleidingsdienst konden opzetten in de wijk. En een vervoersdienst, een tuindienst, een boodschappendienst, een klussendienst. Het liefst ook een noodopvang voor dieren (honden én katten) bij ziekte. Alles zonder de noodzakelijke randvoorwaarden te schetsen, te organiseren of te regelen.

Redenen om zelf op zoek te gaan naar die randvoorwaarden, want wij als bewoners herkenden de vele praktische hulpvragen die niet worden opgepakt. En jawel, we zagen een unieke kans: het ‘sociaal makelen’ in de stad zou voor zes jaar opnieuw gecontracteerd (38,4 miljoen euro) worden. Met die positie en middelen zouden we alle diensten voor en door bewoners kunnen organiseren. Wederom vonden we snel bevestiging en gelijkgestemden, dit keer bij bewonersinitiatieven in alle wijken van de stad. 

Oprichten van stadscoöperatie

Een nieuw initiatief kon met maximale inzet en weer géén middelen van start: het als gezamenlijke bewonersorganisaties inschrijven op de tender ‘sociaal makelen’. In de acht weken die nog restte heeft een team van actieve bewoners en sociaal ondernemers in de vrije tijd, vooral de avonduren en in het weekend, daartoe een stadscoöperatie opgericht. 

Ons plan met begroting om het sociaal makelen in alle wijken over te nemen telde 61 pagina’s. Rode draad hierin was stapsgewijs toe te werken naar wijk- en buurtcoöperaties die bewonersdiensten onder regie van de wijk en met de grootst mogelijke actieve betrokkenheid (grotendeels vrijwillig en deels betaald) organiseren. We hadden de steun van maar liefst 52 bewonersorganisaties actief in alle buurten en wijken. 

Bewoners als bedrijfsrisico

Er volgden enkele spannende weken na het indienen van de aanvraag. Grote teleurstelling toen we hoorden dat we vierde waren geworden, de laatste plaats. De strikt ambtelijke beoordeling lezende hadden we de aanvraag ook niet kunnen winnen. De grootste kracht van onze aanvraag, namelijk het aan het stuur én aan het werk zetten van bewoners zelf, leverde geen enkel punt op in de beoordeling. Sterker nog, het werd gezien als een bedrijfsrisico. De tender werd gewonnen door een welzijnsbedrijf uit Rotterdam, ten koste van de zittende welzijnsorganisaties.

Ruim vijf jaar wachten

Het enige lichtpuntje: we hebben onze eerste serieuze ervaring met een tender binnengesleept. Van cruciaal belang voor de volgende contractperiode. Ruim vijf jaar hebben we dit keer om ons voor te bereiden. Binnenkort begint daarom onze deelname aan een landelijke gezaghebbende ‘Impact Accelerator’ om meer business- en aanbestedingsexpertise te verwerven. Want we zien dat ‘impact’ bij beleidsmakers onderscheidend gaat worden.

Dit is deel 2 van een reeks blogs Dat kunnen wij wel! over mijn ervaringen als actieve bewoner.