‘Dat kunnen jullie niet’

Door Anja van der Aa

Tegelijkertijd met de ingang van de decentralisaties werd ik plotsklaps full time mantelzorger voor de periode van een jaar. Over mijn full time én jarenlange part time mantelzorgervaringen kan ik een vuistdik zwartboek schrijven. Ik besloot anders en werd een actieve bewoner in mijn eigen wijk. Keurig zoals dat tegenwoordig in het kader van goed burgerschap, doe-democratie of participatiesamenleving, de maatschappelijke norm want woorden van onze premier én koning, wordt verwacht.

Mijn eerste initiatief was het opzetten van een wijkinformatiepunt, omdat ik goede onafhankelijke informatie als mantelzorger het meest had gemist. Een geweldige schot in de roos! Een wijkinformatiepunt bleek al tien jaar een vurige wens van de wijkraad en huisartsen in de wijk te zijn, bevestiging en gelijkgestemden alom. Zij waren direct blij met mijn aanbod om ‘de schouders eronder te zetten’. Een plan voor en presentatie in de wijk volgden razendsnel. 

De eerste tegenreactie kwam uit onverwachte hoek. ‘Dat kunnen jullie niet’ werd tijdens een openbare wijkbijeenkomst recht in het gezicht gezegd. Het was namelijk ontzettend moeilijk wat wij wilden. En sommige organisaties in de wijk zeiden: ‘Dat doen wij al’. 

Positief voorbeeld doet wonderen

Meteen werd glashelder wat het dominante beeld van een actieve bewoner is: onmachtig. Een beeld dat niet strookt met de intenties en talenten die ik bij medebewoners zie en mijn eigen reputatie (grote politieke doorbraakprojecten, vijf boeken over samenwerken in ketens en netwerken, initiator van grote congressen, dertig jaar bestuurlijke ervaring, innovatieprijzen etc.). Een positief voorbeeld doet dan wonderen, weet ik uit ervaring.

Door de weerstand groeide de motivatie om een succes van het wijkinformatiepunt te maken enorm. Met de inzet van achtereenvolgens de wijkraad, een ambtelijke afdeling op stadsniveau, vruchtbaar overleg met twee wethouders, een inspraakmoment tijdens een raadsinformatiebijeenkomst, een daadkrachtig gemeenteraadslid en een evaluatierapport van een stagiaire van de hogeschool kwam binnen vier maanden na een pilot een structurele oplossing: wijkinformatiepunten door bewoners in alle wijken.

Klap op de vuurpijl

Klap op de vuurpijl was een paginagroot artikel in de Volkskrant waarna diverse radioreportages volgden. Een radiojournalist was zelfs de hele week bij het wijkinformatiepunt op bezoek en interviewde bewoners, mantelzorgers, een praktijkschool die kookt voor de buurt en, uiteraard, de verantwoordelijke wethouder.

Een doorbraak dus, dankzij een tocht langs elk mogelijk aanspreekpunt van de gemeente, media-aandacht en het optreden van de gemeenteraad. Zo werkt het dus. Ik had meteen de smaak te pakken.

Dit is deel 1 van een reeks blogs Dat kunnen wij wel! over mijn ervaringen als actieve bewoner.