Kerstverhaal

Door Anja van der Aa

Tegelijkertijd met de ingang van de decentralisaties werd ik plotsklaps full time mantelzorger voor de periode van een jaar. Over mijn full time én jarenlange part time mantelzorgervaringen kan ik een vuistdik zwartboek schrijven. Ik besloot anders en werd een actieve bewoner in mijn eigen wijk. Keurig zoals dat tegenwoordig in het kader van goed burgerschap, doe-democratie of participatiesamenleving, dé maatschappelijke norm want woorden van onze premier én koning, wordt verwacht. Hieronder staat deel 9 van mijn lotgevallen als actieve bewoner.

Onze wijkcoöperatie is twee weken geleden opgericht na een half jaar proefdraaien met een eigen praktische hulpdienst. We staan klaar voor hulpvragen zoals boodschappen doen, tuintjes en balkons fatsoeneren, timmerwerk etc. Dat klinkt simpel, maar achter elke vraag schuilt een verhaal. 

Een van de eerste vragen was hulp bij het opruimen van een huis. Allereerst het aan de weg zetten en daarna ook het ophalen van overbodige huisraad. Daarvoor kunnen we een beroep doen op vele actieve bewoners, dus die twee klussen waren elk in een week geklaard. Hoe mooi kan gemeenschapskracht zijn als er iemand vraag en aanbod in de wijk coördineert.

Tijdens het kennismakingsgesprek bleek al dat bij de persoon veel meer speelt en in goed overleg werd de verantwoordelijke instantie in de wijk hierop gewezen. Dit leidde tot een gesprek waarin allerlei afspraken werden gemaakt. Ik was vol vertrouwen dat voor de winter de verwarming zou worden gerepareerd, de thuiszorg met indicatie zou worden opgestart en dat de ondervoeding van de persoon zou worden erkend en opgepakt. Bovenal dat de beschikbare specifieke hulpverlening tot dan toe zou worden vervangen vanwege nalatigheid omdat al deze veelal praktische zaken niet door hen waren opgepakt.

Afgelopen weekend kwam ik de hulpvragende persoon op straat tegen en vroeg wat de stand van zaken was. Er was nog helemaal niets gebeurd, want de reeds betrokken specifieke hulpverlening wilde eerst een gesprek met de persoon. Dat gesprek zou op 13 januari in het nieuwe jaar plaatsvinden. Dus nog eens drie weken wachten op een functionerende verwarming, nog eens drie weken geen broodnodige thuiszorg en nog eens drie weken geen enkel contact of gezelschap.

Gisteren belde ik de verhuurder. Die wist niks van de actuele situatie en wilde meteen langskomen met hun installateur. De dag voor Kerst (gisteren) stond ik samen met de installateur in de huiskamer van de hulpvragende persoon. En dat was buitengewoon spannend.

Aan de ene kant stond de hulpvragende persoon die vanwege eerdere ervaringen weinig vertrouwen heeft in bijna alle instanties. Aan de andere kant een geschokte installateur in alle staten. De situatie was blijkbaar zo confronterend dat hij kwijt moest dat hij mantelzorger was geweest voor zijn stervende vader. Toen ik hem complimenteerde voor die enorme inzet, ik weet uit eigen ervaring hoe indrukwekkend stervensbegeleiding is, kwam hij tot bedaren.

De installateur kreeg binnen een uur de verwarming aan de praat, ik deed de boodschappen voor de Kerst en vroeg aan de persoon welke wensen er nog meer waren. Dat bleek een zingevend gesprek te zijn op basis van gelijkwaardigheid en verdraagzaamheid. Daarop heb ik meteen een netwerk van geestelijke verzorgers in de stad gebeld die hopelijk na de Kerst aan de slag kunnen. Ik werd direct geïnformeerd over de mogelijkheden, dus ik ben positief gestemd.

Onze inzet in het nieuwe jaar staat ook vast: onze nieuwe MBO-studenten gaan helpen bij opruimen van het huis zodat er letterlijk en figuurlijk weer ruimte komt. Deze Kerst hebben we daarvoor een begin gemaakt: een warm huis, een gevulde koelkast en perspectief op een beetje zingeving.

Toen ik uiteindelijk het huis van de hulpvragende persoon verliet en mijn fiets pakte werd ik door een buurtbewoner op straat aangesproken. Ze omhelsde me en zei: ‘Dank voor alles wat jullie het afgelopen jaar voor de wijk hebben gedaan’.

Dit is deel 9 van een reeks blogs Dat kunnen wij wel! over mijn ervaringen als actieve bewoner.