Bondgenoten

 Door Anja van der Aa

Tegelijkertijd met de ingang van de decentralisaties werd ik plotsklaps full time mantelzorger voor de periode van een jaar. Over mijn full time én jarenlange part time mantelzorgervaringen kan ik een vuistdik zwartboek schrijven. Ik besloot anders en werd een actieve bewoner in mijn eigen wijk. Keurig zoals dat tegenwoordig in het kader van goed burgerschap, doe-democratie of participatiesamenleving, dé maatschappelijke norm want woorden van onze premier én koning, wordt verwacht. Hieronder staat deel 10 van mijn lotgevallen als actieve bewoner.

‘Eens kijken hoelang jullie je bewonersinitiatief nog volhouden’, zei de directeur van een stedelijke organisatie recent tegen mij. Een begrijpelijke maar misplaatste opmerking, omdat borging altijd mijn volledige aandacht heeft. En, zo weet ik, voor borging heb je politieke bondgenoten nodig. Onze grootste bondgenoot is de gemeenteraad.

In onze gemeente is mede naar aanleiding van ons wijkinitiatief een aparte subsidieregeling gekomen voor bewonersinitiatieven op het gebied van buurtnetwerken en wijkinformatiepunten. Deze subsidieregeling wordt in 2020 samengevoegd met de subsidieregeling Informele zorg. Later dit jaar komen er meer middelen vrij voor bewonersinitiatieven. Er zijn dus groeimogelijkheden voor onze wijkcoöperatie.

De gemeenteraad heeft in 2019 ook een aantal belangrijke wijzigingen en aanvullingen aangenomen voor een nieuwe participatieverordening. Hierin staat dat het doel van participatie is zeggenschap, eigenaarschap en betrokkenheid in de stad te vergroten. Ook de informatiepositie van ingezetenen en belanghebbenden moet worden verbeterd. Een gemeentelijke verordening is een op gemeentelijk niveau vastgesteld algemeen verbindend voorschrift. Duidelijker kan het niet.

Onze gemeenteraad heeft ook recent het college verzocht te rapporteren over de ontwikkeling van leefbaarheid en veerkracht in buurten. Wij hebben daarop bij de betrokken onderzoekers aandacht gevraagd voor indicatoren in het kader van veerkracht, zoals het aantal buurtassistenten en laagdrempelige ontmoetingsplekken binnen één kilometer.

En alsof dat allemaal nog niet genoeg is: met de middelen voor wijkinformatiepunten worden overal in de stad digitale wijkplatforms opgezet die het mogelijk maken grote groepen bewoners te betrekken bij activiteiten in de wijk. We hebben de gemeente al uitgenodigd om met gebiedsplannen en voor de verdeling van middelen voor nieuwe initiatieven ook gebruik te maken van ons wijkplatform.

Verder heeft de gemeenteraad het afgelopen jaar flink gehamerd op verruiming van de inzet van het bewonersbod (Right to Challenge) en buurtbudgetten. Dat gebeurt nu nog mondjesmaat. En dat heeft alles te maken met het ontbreken van integrale beleids- en kwaliteitskaders die vanuit de gemeenschap vertrekken. De gemeentelijke organisatie houdt daarom krampachtig vast aan versnipperde wetten en verouderde procedures.

Dus zijn wij met landelijke partners gestart met het ontwikkelen van een maatschappelijke business case voor een sociale wijkinfrastructuur, zodat op korte termijn wijkbudgetten en -contracten mogelijk worden. Ook willen wij toewerken naar een wijkpolis om de aandacht voor gezondheid in onze buurten te gaan versterken.

Wat daarna nog rest is een Wet Gemeenschapskracht die landelijk borgt dat verantwoordelijkheden worden neergelegd bij één samenwerkingsorganisatie in de wijk die het vertrouwen van bewoners, wijkpartners en de gemeente heeft.

Ik ben benieuwd of ook de landelijke politiek de grootste bondgenoot van actieve bewoners wordt. We gaan het in 2020 zien.

Dit is het laatste deel van een reeks blogs Dat kunnen wij wel! over mijn ervaringen als actieve bewoner.